CAMIÑAMOS Á BEIRA DO PROXECTO TERRA

O pasado día 15 de maio asistimos a unha conferencia sobre o PROXECTOTERRA.

Tivemos a sorte de coñecer a JOSÉ LUIS GONZÁLEZ, mestre veterano con anos de experiencia ás súas costas e orixinario de Arteixo.

E vós, camiñantes, preguntarédesvos: que é o PROXECTOTERRA?

Pois ben, este proxecto consiste en coñecer o noso territorio, O LUGAR ONDE VIVIMOS e O ESPAZO QUE PERCIBIMOS. Combina o medio rural co urbano. Ten unha vocación colectiva, xa que todos os centros públicos contan cos materiais necesarios para levar a cabo este proxecto. Entra en xogo o ámbito das emocións, porque a afectividade está ligada ó territorio no que cada un vive e medra. Os materiais deste proxecto trabállanse durante 15 días.

Os fundamentos do PROXECTOTERRA son os seguintes:

-          A percepción como interpretación das sensacións do espazo que habitamos.

-          As emocións como froito da relación perceptiva.

Comenio, S XVII: “nada hay en la mente que no haya pasado antes por los sentidos”

-          Configuración dos espazos: elementos figurativos.

-          Identificación de como foi ocupado o noso territorio.

-          Recoñecemento dos valores espaciais da arquitectura (luz, etc.)

-          Paso do tempo que está condicionado pola historia e q permite falar da identidade dun territorio.

Todos os materiais deste proxecto están integrados na área de Coñecemento do Medio Natural, polo que está integrado no currículo.

Pois ben, amig@s camiñantes, ese abafante día de calor, tivemos a sorte de asistir no Salón de Graos da nosa Facultade a unha estrea: A PRESENTACIÓN SOBRE O PROXECTO TERRA. Esta presentación combinaba imaxes de obras do artista URBANO LUGRÍS (algunhas das cales mostramos a continuación), pintor dos mares galegos e que o percibe como un mar de lendas, coa narración levada a cabo pola radiofónica voz de José Luis, dun fermoso relato inspirado neses cadros que representan a Galicia mariña. De fondo, acompáñanos nesta viaxe unha música relaxante que simulaba sons do mar. Atopámonos pois nun territorio sensorial a cabalo entre a realidade e a fantasía.

Tras asistir a esta estrea, xogamos coas emocións: que nos produciu esta presentación?

Lévanos a sentir tranquilidade e paz, xa que, cada cousa percibida polos sentidos aféctanos. Como xa dixemos antes, un dos piares fundamentais deste proxecto é a ligazón entre o territorio e a afectividade, neste caso o noso territorio galego e os seus mares . E fomos quen de somerxernos neses soños galegos grazas a Lugrís e a José.

Cada quen interpreta a realidade ó seu xeito, unha vez é percibida polos sentidos, de tal xeito que somos quen de darlle unha interpretación ós espazos.

Tal e como dixo José, “só podemos amar aquilo que coñecemos” e agora, aqueles e aquelas que non coñeciamos as marabillosas creacións deste pintor, se cadra só de oídas, somos quen de “amalas”.

 

O próximos mes de setembro teremos a sorte de que os materiais deste proxecto para a EDUCACIÓN INFANTIL xa estean preparados.

Como punto e final, sería divertido engadir unha curiosa anécdota, para que vexades, camiñantes, que o mundo é un pano. Resultou que, sen sábelo, o mestre e unha compañeira estiveron no mesmo centro, cando ela estudaba e el era director. Coñecíanse e non se decataran! Anos despois coincidiron nun novo espazo, a nosa Facultade. Que cousas verdade?

Agora si camiñantes, despedímonos ata a vista, non sen antes agradecer a JOSÉ LUIS GONZÁLEZ a súa visita á nosa Facultade. Esperamos que volte pronto, un día máis propicio, sen exames á vista e con menos calor.

             Grazas a tod@s e que teñades voa viaxe de volta!

Derradeira viaxe: "Camiñando por Pontevedra"

Con esta entrada imos pechar a nosa andaina por este blog, a lo menos de momento, contándovos como foi a nosa última sesión nas prácticas desta materia, Aprendizaxe das Ciencias Sociais.

O pasado día 24 de abril fixemos unha saída de campo, consistente en percorrer, “pasiño a pasiño” algún puntos relevantes da cidade de Pontevedra coma a famosa Ponte do Burgo que da nome á cidade.  A verdade é que as saídas de campo constitúen unha boa ferramenta educativa, xa que lle permite ó alumnado entrar en contacto directo cunha realidade social determinada. No noso caso o tempo non acompañou moito e se cadra houbo demasiadas explicacións e pouco contacto real cos obxectos de estudo, ademais de coincidir nunha época na que temos moito traballo e cando están preto os exames. Cando por fin podiamos ver algo en vivo, como é o caso dos restos romanos fronte á Ponte do Burgo, resultaron estar cubertos por lonas.

Como este blog versa sobre o transporte e a mobilidade, gustounos ver por onde pasa o Camiño de Santiago, por onde cada ano pasan moitos camiñantes!

Pero houbo algunha que outra infracción, xa que por aqueles vieiros peatonais polos que estivemos, circulaban moitos cochese aínda por riba tiñabamos que cederlles o paso, interromper o noso camiño.

Así que aquí cesan os nosos pasos, camiñantes. Despedímonos de todos vós e agradecémosvos as vosas visitas e ter vivido esta experiencia educativa distinta ó habitual, camiñando á nosa veira e onde o profesor non aburre ó alumnado cun tedioso discurso. Queremos darlle unha forte aperta ó noso mestre Xosé Constenla, que nos guiou neste camiño.

Concluímos igual que empezamos, cun fragmento da canción que inspirou o nome deste blog, O Tren de Andrés do Barro. Voltamos a casa. Ata sempre camiñantes e boa viaxe!

O tren que me leva camiña e camiña
vai botando fume e corre pola vía,
o frío vai feito un mar de ledicias
no tren pouco a pouco, volto a miña Galicia
pasei moito tempo sen estar lonxe de ti,
no te creas descoidar.

PONTE-BICI

O verán está preto!, en que nos fai pensar?... seguramente en vacacións, paseos polo parque, tomar o sol na praia...PASIÑO A PASIÑO vaivos propor UN NOVO PLAN.

De que se trata?

                                                                                 

Tratase de:

Pasar ratos divertidos! Mellorar a Saúde!

 

 Manter os cartos na carteira!

 ... e...como non:

  Conservar o medio ambiente!

E todo isto atópase na cidade de Pontevedra! Que marabilla! Vedade? Como xa vos estaredes imaxinando é o desprazamento por Pontevedra mediante o uso da bicicleta. O cal pese a estar establecido na cidade dende hai anos, o Concello de Pontevedra segue traballando para que a bicicleta sexa un medio de transporte respectable, ademais de práctico. Unha das medidas adoptadas polo concello é a creación dunha “reglamentación” para os ciclistas. Unhas normas que non só evitarán conflitos entre estes e outros medios de transporte e aclarará as normas básicas que teñen que seguir, ao igual que o resto de condutores/as, á hora de empregar o seu medio de transporte pola cidade. Por exemplo: un ciclista ten a obriga de baixarse da bicicleta nas zonas peatonais. Para máis información aquí vós deixamos este enlace: http://www.lavozdegalicia.es/noticia/pontevedra/2012/04/19/concello-promueve-decalogo-bicivismo-mejorar-movilidad/0003_201204P19C4991.htm

 

 

UNHA FURGONETA CON MOITAS VIDAS

Évos familiar este vehículo? Verdade que non pasa inadvertido?

Cada mañá, vindo de camiño á nosa “amada” facultade, cruzámonos con este “flamante” vehículo. Pese a dar recentemente un pequeno cambio de look (xa que tamén foi partícipe da folga xeral do pasado 29 de Marzo, como podedes observar na fotografía), segue nun estado lamentable: aboiado, sucio, sen rodas, cos cristais rotos…

Quen sería o seu anterior dono ou dona?  Por que o deixaría aí?

Probablemente era un antigo/a estudante que farto/a de deixar os pneumáticos no noso aparcadoiro cheo de “cráteres” decidiu aparcar a súa furgoneta perennemente aí. Ou tal vez, pensou que o coche desaparecería por si soíño. Pero o que máis descontento nos produce é que non se lle ocorreu un lugar mellor a esta persoa para abandonar a súa furgoneta ca xusto enfronte dun colexio público, onde cada mañá moreas de cativos e cativas pasan ó seu carón, para poder asistir ás clases.

Isto espertou en nós unha curiosidade: Cómo é posible que aínda non o retirasen?

Investigamos un pouquiño sobre “vehículos abandonados” e atopamos a seguinte noticia do pasado 30 de novembro de 2009:

http://www.farodevigo.es/portada-o-morrazo/2009/11/30/policia-local-retira-mes-veinte-vehiculos-abandonados-calles-cangas/390872.html

http://www.desguacesvehiculos.es/servicios-municipales.html

A principal razón para o abandono é a deixadez do propietario/a que non da de baixa o vehículo e unha das causas de que non os recollan, ó haber tantos, é a falta de espazo dos depósitos de vehículos.

Que solución aportariades vós?

CURSOS DE CONDUCIÓN SEGURA

Pareceunos interesante a seguinte información que atopamos na páxina web http://xuventude.xunta.es 

A Dirección Xeral de Xuventude e Voluntariado aposta novamente polos cursos de condución segura coa finalidade de achegar á mocidade actitudes seguras no uso dun vehículo tomando como base o coñecemento dos factores de risco na condución (alcol, drogas, sono,....), dos sistemas de seguridade activa e pasiva do vehículo (ABS, control de tracción, control de estabilidade, ....), así como da técnica de condución (manexo do volante, uso de freo e acelerador, adherencia do neumático,.....).

Poderán inscribirse nos cursos os mozos e mozas con idades comprendidas entre os 18 e 35 anos que estean en posesión do carné de conducir B.

Os cursos impartiranse no Circuíto da Madanela, no Concello de Forcarei (Pontevedra) as fins de semana do 21 e 22 de abril e 28 e 29 de abril, e no Circuíto da Pastoriza, no Concello da Pastoriza (Lugo) as fins de semana do 5 e 6 de maio e do 12 e 13 de maio.

A actividade organizarase para 64 alumnos cada fin de semana en catro quendas de sábado pola mañán, sábado pola tarde, domingo pola mañán e domingo pola tarde. As quendas serán de 09:00 a 14.00 horas pola mañán e de 13:30 a 18:30 horas pola tarde.

Así que xa sabedes camiñantes, ou máis ben condutores e condutoras, apuntádevos a estes cursos e "camiñemos" cara unha condución máis  segura!!

OS NOSOS CAMIÑANTES CANINOS

Hoxe imos facer unha entrada “cruzada”, e esta ten que ter relación cos contidos do noso blog, é a vez co das nosas compañeiras do grupo “Palmitas”, o cal adícase a mostrarnos a situación que viven día a día os animais do noso entorno, ademais de concienciarnos contra o seu abandono, maltrato, etc. Pois ben, moitos dos nosos e das nosas camiñantes pensarán o seguinte: que teñen que ver os animais, por exemplo os cans, co mundo da mobilidade, e o transporte? Pois, aínda que non o pareza, estes animais teñen moito que ver tamén neste tema. En primeiro lugar porque o seu abandono provoca moitos accidentes de tráfico, aínda que nós imos abordar outro aspecto máis positivo, isto é: cómo poden axudarnos os cans na nosa mobilidade? Pois este é o caso, por exemplo, das persoas cegas, ou daquelas que no se poden valer por si mesmas e necesitan da axuda dos nosos “mellores amigos”, os cans guía, para facilitarlles esta tarefa. É incrible a cantidade de cousas que nos poden aportar estes animais! Grazas a eles moitas persoas poden moverse pola rúa con seguridade. Pero a preparación destes cans é longa (casi dous anos) e conleva moito traballo e esforzo. As razas máis adecuadas para desempeñar esta función son os Golden Retriever, os Labradores Retriever e os Pastores Alemáns. Ademais cada CC.AA. ampara o seu dereito a deambular libremente en calquera establecemento e     transporte público.

Enlaces á páxina da ONCE:

Adestramento durante case dous anos:

http://www.once.es/new/sala-de-prensa/historico-de-notas-de-prensa/mas-de-1.800-perros-guia-han-sido-formados-en-la/?searchterm=perros guía

Tutela de cachorros de cans:

http://www.once.es/new/servicios-especializados-en-discapacidad-visual/perro-guia/documentos/tutela-de-cachorros-de-perros/?searchterm=perros guía

Eles deberán ser os seus ollos e para iso valeranse sobre todo do seu extraordinario olfacto e oído. Eles tamén teñen que aprender cando se cruza a rúa, aprender a diferenciar o bordo dunha acera, un paso de peóns, como teñen que marcarllo ó invidente,aprender a sortear obstáculos, como detectar un posible perigo e saber como protexer ó seu dono. Para os invidentes non só son os seus “mellores amigos” senón que xa son como unha prolongación de si mesmos e están implicados en todas as tarefas do seu día a día.

 

Gustaríanos recomendarvos especialmente o programa “Perros extraordinarios” da National Geographic. Nestes episodios podedes ver as “extraordinarias” cousas que son capaces de facer estes animais, e a capacidade de entrega ó ser humano.

Enlace á páxina web de National Geographic:

http://www.natgeo.tv/us/synopsis/1300-0

Por outra banda, na páxina web da Once tamén atopamos información sobre os cans guía, entre ela, aquelas normas que debemos seguir cando tratemos con cans guías, como non distraelos ou non darlles de comer (normalmente xa levan un distintivo ó lombo, para que saibamos que están traballando):

Enlace á páxina da ONCE:

http://www.once.es/new/servicios-especializados-en-discapacidad-visual/perro-guia/documentos/legislacion-y-recomendaciones/?searchterm=perros guía

Así que xa sabedes, os cans tamén poden estudar unha carreira, e a de formarse en ser un bo can guía non é doada. A maioría son alumnos e alumnas moi aplicados e aplicadas, aínda que ó final do período só a metade conseguirán “graduarse” como cans guía. E cal é a súa recompensa unha vez atopan traballo? Pois non son os cartos, non, non é outra que o cariño, a motivación e os coidados da persoa que teñen por dono ou dona; iso bástalles.

Polo tanto, como podedes comprobar, os cans son realmente uns bos e entregados amigos que non significan soamente unha boa compaña, senón que poden mellorar e favorecer en moitos aspectos a vida humana.

O ser humano aínda ten moito que aprender destes marabillosos animais, e devolverlles a súa entrega e nobreza, no canto de deixalos tirados no medio dunha cuneta á primeira de cambio, como fan moitos e moitas. Eses e esas si que son “animais”.

Así que xa sabedes unha cousiña máis camiñantes: os cans guía colaboran na seguridade vial e ensínanlles ás persoas cegas a ir “Pasiño a pasiño” e sen perderse, polo mundo que nos rodea. Eles tamén son camiñantes, só que de catro patas! Parabéns compañeiros caninos, seguide así! ;)

SINAIS CON ENCANTO

    DO SINAL DE  STOP AO “SIGA”

http://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2012/02/10/siga-stop-chapuzas-gallegas/00031328878163762979528.htm

O pasado mes de febreiro saíu  no xornal “La voz de Galicia” unha fotografía que para moitos e moitas de nós se nos facía moi coñecida. Esta imaxe atopábase nunha presentación que se puxo aló atrás moi de moda e que circulou por moitos contactos de msm. A presentación chámase “Galicia calidade”. Nela podemos observar múltiples creacións “made in Galicia”, moi económicas e como non, con moita utilidade (usos de somieres para cerrar fincas, mamparas como invernadoiros , a lavadora vella como buzón...e, introducíndonos máis no tema de transporte: o uso de marquesiñas como alpendres, o acondicionamento das mesmas con sofás ou, o nosos favorito: a farola colocada no medio da estrada). Volvendo ao tema que nos interesa, esta imaxe non ten que ver coa reciclaxe de obxetos,  ten que ver coa “bromiña” que algún “simpátic@” quixo gastar.

Como podemos observar, o que nun principio era un sinal de Stop algo gastado, alguén cun par de brochadas cambiou completamente o seu significado polo de “siga”:

  

Este sinal atopase na parroquia de Labacengos, no concello de Moeche, na Coruña ,e xa sabemos de oídas que causou algún que outro accidente. O que nós nos preguntamos é:

“Por que este ou esta artista non se lle deu por retocar o sinal para facilitar a lectura do Stop, pero si, para prexudicar a aqueles condutores e condutoras que non se dean conta da bromiña?

 ... Estamos covencidas de que, @s afectad@s por dita broma estarían encantad@s de darlle un par de “brochazos” ao autor.

Sabemos que existen  moit@s máis artistas que se están innovando día a día na manipulación de  sinais, usando técnicas diversas: pintura, spray, pegatinas ou incluso manipulación directa. Así como sabemos que o aburrimento e a estupidez fan estragos, por iso lle dedicamos en exclusiva  esta entrada.

 Un consello: cada vez que fagades estas obras mestras pensade nalgún ser querido que pode saír prexudicado polas mesmas.